Η ώρα του πρωινού ξυπνήματος είναι ένα απέραντο χάος στο σπίτι μας. Όσο κι αν γκρινιάζω σαν μαμά, όσο κι αν απειλώ, όσο κι αν ικετεύω… το να κάνω τον εννιάχρονο γιο μου να ανοίξει τα μάτια του, να σηκωθεί από το κρεβάτι του, να πιει έστω το γάλα του και να ξεκινήσει στην ώρα του για το σχολείο είναι μια καθημερινή μάχη…. Επαναστατεί, χασομερά, γυρνά από το άλλο πλευρό, αντιδρά, κ. ο. κ.
Κουβεντιάζοντας με το παιδί μου, κατάλαβα ότι η πρωινή συμπεριφορά μου δεν οδηγεί πουθενά.
Αποδέχτηκα το γεγονός πως ο γιος μου δυσκολεύεται πάρα πολύ να σηκωθεί από το κρεβάτι του το πρωί και ότι δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι (π.χ. να είναι αδιάβαστος, κάποια σύγκρουση με συμμαθητή του, κακές σχέσεις με δασκάλα / δάσκαλο, …) για την συμπεριφορά του.
Επί της ουσίας: σαν μαμά θέλω το παιδί μου να είναι ένας υπεύθυνος, ένας ανεξάρτητος και αυτόνομος άνθρωπος στη ζωή του και ως μοναχοπαίδι να μην “αγκιστρωθεί” πάνω μου ή πάνω στον μπαμπά του. Να αποδέχεται τα λάθη του, να τα αναγνωρίζει, να βελτιώνεται ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα. Να γίνει ένας ελεύθερος άνθρωπος, με την ισχύ της γνώμης του.
Για τους λόγους αυτούς, προσπάθησα και άλλαξα τακτική:
Ξυπνώ το παιδί μου νωρίς, βεβαιώνομαι πως ξύπνησε και μετά αφήνω το ζήτημα σε εκείνον. Π.χ. του υπενθυμίζω: “Στέφανε, είναι 7.30 η ώρα”. “Θα φύγουμε σε 20 λεπτά”. Επίσης, δεν επιμένω να φάει ένα πλήρες πρωινό, αν δεν θέλει. Όμως, έχουμε συμφωνήσει (τουλάχιστον) να πίνει το γάλα του.
Κάθε πρωί, βρίσκονται πάνω στο τραπέζι: χυμός πορτοκαλιού, φρυγανιές, τυρί, αυγό, μήλα και μπανάνες, τοστ που μπορεί να τα πάρει μαζί του στο σχολείο.
Ο ίδιος πρότεινε να φτιάχνει την τσάντα του αποβραδίς και να επιλέγει τα ρούχα που θα φορέσει στο σχολείο για την επόμενη ημέρα.
Προσπαθώ να του δείξω στην πράξη ότι ο ίδιος είναι ο μόνος υπεύθυνος για το αν θα αργήσει στο σχολείο του και για τις συνέπειες που θα έχει η αργοπορία (π.χ. να χάσει την αγαπημένη πρώτη ώρα της γυμναστικής, …) και όχι η μαμά ή ο μπαμπάς.