Η έφηβη κόρη μου (13 ετών) αρνείται να συμμαζέψει το δωμάτιό της, υποστηρίζοντας ότι είναι το “βασίλειό” της, ότι “έτσι της αρέσει και έτσι γουστάρει να είναι”. Επιπλέον, τονίζει φωνάζοντας ότι “άμα δεν μου αρέσει να μην μπαίνω μέσα στον δικό της χώρο”.
Σαν μαμά της θέλω να σκουπίσω και να καθαρίσω, αλλά το δωμάτιό της είναι συνεχώς ακατάστατο και βρώμικο. Χθες μάλιστα, ανοίγοντας την πόρτα έτρεξε γρήγορα – γρήγορα από μέσα ένα πελώριο μαμούνι, λες και ήθελε να σωθεί από το χάος που επικρατούσε. Τι να πώ…
Προσπάθησα να κουβεντιάσω μαζί της. Εκείνη ανένδοτη, αλλά λέγοντάς της για το μαμούνι που έτρεχε να σωθεί, τρόμαξε και θέλησε να ακούσει τους όρους μου:
“Άννα μου, σήμερα θα σκουπίσω και θα καθαρίσω το δωμάτιό σου, αγάπη μου. Δεν μπορώ όμως να σκουπίσω το δωμάτιό σου, όταν υπάρχουν βιβλία, περιοδικά, ρούχα, πιάτα με φαγητό ξεραμένο πάνω στο πάτωμα. Επιπλέον, ίσως υπάρχει κάποια φωλιά από το μαμούνι που έτρεχε χθες για να φύγει από το δωμάτιο… Για όλους αυτούς τους λόγους, θα βάλω τα λερωμένα ρούχα στα άπλυτα, θα πετάξω σε σακούλες τα σκουπίδια που υπάρχουν πάνω στο πάτωμα, θα πάω τα πιάτα στην κουζίνα και θα κατεβάσω τα περιοδικά και τα βιβλία (εκτός από τα μαθήματά σου) στο υπόγειο, αν αποφασίσεις να μην τα μαζέψεις”.